سامانه مدیریت دارایی‌ بدهی‌ (ALM)

مدیریت دارایی بدهی را می‌توان به صورت مکانیزمی برای کنترل ریسک ناهماهنگی میان دارایی‌ها و بدهی‌ها که بر اثر تغییرات در نقدینگی یا نرخ بهره ایجاد می‌شوند، تعریف کرد. نقدینگی توانایی یک مؤسسه در عمل به تعهداتش در قبال بدهی‌های خود است که با قرض گرفتن یا تبدیل دارایی‌ها صورت می‌گیرد. جدای از نقدینگی، یک بانک ممکن است به دلیل تغییر در نرخ بهره نیز دچار ناهماهنگی میان دارایی‌ها و بدهی‌هایش شود، زیرا بانک‌ها معمولاً کوتاه‌مدت (با نرخ ثابت یا شناور) قرض می‌گیرند و بلندمدت (با نرخ ثابت یا شناور) وام می‌دهند.

تمرکز یک سامانه مدیریت دارایی بدهی بر سودآوری و دورنمای بلندمدت بانک است و در این راه حاشیه‌ی سود خالص (Net Interest Margin – NIT) و ارزش خالص اقتصادی (Net Economic Value – NEV) را با در نظر گرفتن محدودیت‌های ترازنامه مورد هدف قرار می‌دهد.

یک ویژگی مدیریت دارایی بدهی آن است که این رویکرد تکنیک‌های مدیریت سبد (از جمله مدیریت دارایی، بدهی و دامنک) را به فرآیندی هماهنگ تبدیل می‌کند. در نتیجه، زمینه‌ی اصلی مدیریت دارایی بدهی مدیریت هماهنگ – و نه جداگانه – کل ترازنامه‌ی بانک است.

گرچه مدیریت دارایی بدهی ابزار برنامه‌ریزی جدیدی نیست، اما با این حال از یک ایده‌ی ساده‌ی هماهنگی سررسید میان دارایی‌ها و بدهی‌ها با بازه‌های زمانی متفاوت به چارچوبی پیچیده تکامل پیدا کرده که شامل مفاهیمی پیشرفته همچون هماهنگی دیرش، قیمت‌گذاری با نرخ‌های متفاوت است و از تکنیک‌های ایستا و پویای شبیه‌سازی بهره می‌گیرد.